به گزارش مشرق، کانال تلگرامی مطالعات پژواک خرد معاصر نوشت: وزیر خارجه چین طی سفری به تهران ضمن دیدار با رییس‌جمهور و وزیر خارجه جمهوری اسلامی، سند همکاری راهبردی ایران و چین را به امضا رساند. در گفت‌وگوهای رسمی مقام‌های طرفین، هدف این سند «بسط همه‌جانبه روابط مبتنی بر مشارکت جامع راهبردی» اعلام شد.

 سیر این توافق، از یک بیانیه مشترک در بهمن ۱۳۹۴ تا تهیه پیش‌نویس در شهریور ۱۳۹۸ و ادامه مذاکرات در ۱۳۹۹ نشان می‌دهد مسیر پرفراز و نشیبی را طی کرده است. تسریع در امضای این سند از سوی چین، در قیاس با ماه‌های پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا را می‌توان در سه نکته جستجو کرد:

 می‌توان دلیل رویکرد همکاری‌جویانه‌تر چین نسبت به ایران را ناشی از رویکرد دولت بایدن نسبت به پکن دانست. شاید چین که امیدوار بود شکست ترامپ به تعدیل تنش‌های یک سال پایانی آمریکا و چین در حوزه‌های دیپلماسی و تجاری بینجامد، با مواضع منازعه‌جویانه تیم سیاست خارجی بایدن و تأکید چندباره آن‌ها بر اهمیت مقابله با رشد فزاینده چین، تصمیم به تقویت همکاری با ایران گرفته است.

 دیگر اینکه پکن با احتمال احیای برجام و رفع برخی تحریم‌ها به‌ویژه در حوزه فروش نفت و مبادلات مالی، تصمیم گرفته مقدمات بهره‌برداری از این گشایش اقتصادی برای ایران را فراهم کند. هم‌چنان‌که اصل ایده همکاری‌های ۲۵ ساله نیز به پس از انعقاد برجام و بهبود تجارت خارجی ایران بازمی‌گردد.

 با توجه به اینکه آمریکا قصد دارد با خروج تدریجی نظامیانش از آسیای غربی و شمال آفریقا، به سوی خاور دور متوجه شود؛ نگاه بلندمدت چین به غرب آسیا نیز اقتضا می‌کند با تقویت حضور در منطقه، از محاصره ژئوپلتیک توسط آمریکا و متحدانش جلوگیری کرده و مسیر هموارتری برای پروژه «یک کمربند، یک راه» تعبیه سازد.

در عین حال ذکر این نکته ضروری است که سند مذکور صرفاً تبیین نقشه راه کلی و فاقد قراردادهای مربوطه است. این توافق یک سند بالادستی است که لازم است پروژه‌های اجرایی، ذیل مفاد آن تعریف شود. در عین حال که عدد و رقمی در آن ذکر نشده ولی گمانه‌زنی‌ها بر اهمیت ابعاد آن در حوزه‌های  نفت، صنعت ‌و معدن و انرژی‌های تجدیدپذیر تأکید دارد.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.